Hiervoor vertelde ik over de voortgang van ons huisje en eindigde ik met Jop. De lastige periode waar we nu inzitten en hoe hij zich toch ontzettend snel ontwikkelt. De afgelopen dagen stonden weer in het teken van mijlpalen, een nieuwe fase.

Toen Jop geboren werd hadden wij als vader en moeder ideeën over hoe wij hem wilden laten opgroeien, hem wilden laten ontwikkelen tot uiteindelijk een zelfstandige man.

Vanaf het eerste levensjaar wordt de sociale ontwikkeling steeds belangrijker. Een kind is zich steeds bewuster van zijn wezen en kan dit ook goed (mis)gebruiken. Zijn persoonlijkheid gaat spreken. Heel leuk, maar met een mannetje als Jop, moet je dit wel sturen en duidelijke regels neerzetten. Regels en samen spelen, delen etc.

Het idee was er om Jop tegen die tijd een dag naar de opvang te brengen. Zo komt hij in contact met andere kinderen en zijn er opgeleide mensen die hem kunnen sturen zich hierin te ontwikkelen. De invulling hiervan was nog niet besproken. Een vriendin van mij kwam met deze gastouder, al menig kinderen waren daar geweest en zeer positief. Waarom het wiel opnieuw uitvinden?

Zo gezegd, zo gedaan, stond er de laatste vrijdag van de vakantie een afspraak gepland en gingen Jop en ik op pad!

Eenmaal binnen, was meneer al spoorloos, die zat al tussen de auto’s…

Terwijl wij zaten te praten met een bak koffie, deed meneer zijn ding. Dat vond ik al fijn om te zien, hij voelde zich hier blijkbaar op zijn gemak en zonder problemen was hij lief aan het spelen.

Na een fijn gesprek, hebben we een datum geprikt om te komen wennen. Afgelopen dinsdag was het zo ver..

Zo liep hij in de ochtend nog trots met zijn rugzak door de woonkamer, super schattig! Uiteraard wilde hij hem niet meer om toen we naar de gastouder liepen.. die foto’s hebben jullie nog tegoed.

Het is weer een nieuwe fase, een nieuwe stap, in een nog volledig onbekende wereld. Alsof hij zijn vleugels al uitslaat en wegvliegt hihi. De avond dat hij in mijn armen lag, nog ontdaan van de bevalling, is nog zo vers, dan maakt het me toch stiekem een beetje bang.

Dus ja, ik begrijp de tranen van vrouwen bij dit soort momenten. Geen tranen van verdriet, maar tranen van geluk, trots en kracht.

Het moment van de waarheid… hoe heeft hij het gehad en nog beter, hoe heeft hij het gedaan?

Bij binnenkomst werd ik niet eens gezien. Toen hij me gespot had, kreeg ik een grote glimlach en had hij zijn ‘boevengezicht’ op. ‘Hij is wel druk en aanwezig’, mijn kind? dacht ik lachend. Was me nog nooit opgevallen! Verder heeft hij het super gedaan en is het ook een kwestie van wennen. Wanneer ik met Jop naar een Monkey town of dergelijks ga, zie je hem eruit blinken. Niet in mooiheid of leukheid, nee, in assertiviteit. Als hij die bal daar wilt hebben, gebeurt dat, hoe dan ook. Als iets niet lukt of iets niet mag, staat hij te stampvoeten en zelfs gillen. Het is uiteindelijk een zeer goede beslissing om Jop structureel een dag naar de opvang te brengen waar hij dezelfde normen en waarden leert van een ander persoon. Het echte leren kan beginnen!

Zoals mijn ouders al zeggen…Jop is een kopie van jou, karma?

Rond 6 uur was de koek op, extra kroeltijd dus voor mama!

Vandaag was de officiële eerste dag. Gister avond alles al klaar gezet, zijn kleren uitgezocht en mijn wekker gezet. Om kwart voor 8 stonden we voor de deur en liep meneer rustig naar binnen. Bijna alsof hij dit al jaren deed!

Na een korte overdracht zwaaide ik heel enthousiast gedag! Einde van de middag stond ik te trappelen om hem weer op te halen. Aangezien ik Jop er vol vertrouwen had gebracht, was dit uiteraard vanuit enthousiasme! Benieuwd hoe hij het heeft gedaan een uiteraard gehad!

Eenmaal binnen werd ik aangestaard door lieve kleine oogjes, behalve die van Jop… hihi. Zodra hij me zag werd ik echter omhelsd en vertelde hij me hele verhalen. Niet dat ik ze kan verstaan, maar ik kon eruit opmaken dat hij het enorm naar zijn zin heeft gehad!

Nu al goed geslapen, gegeten..ook dat van anderen… maar vooral heel lief gespeeld. Trotse mama!

Laat hij nou net bij het weggaan zijn rugzakje om willen… geniet maar met me mee, dit is toch prachtig!