Blond, bruin of rood haar. Klein of groot, dik of dun. Een grote, kleine of een wip neus. Er is altijd wel iets bij iemand waarover een ander het nodig vindt wat te zeggen, iemand te ‘plagen’, maar het is gewoon pesten!
Dit is echter niet altijd ‘positief’, blijkbaar is het ‘leuk’ om elkaar pijn te doen met woorden. Elkaar zwart te maken met jouw ‘mening’, iemand pesten.
Ik ben blond, heb een wipneus en een hoog voorhoofd met precies in het midden een moedervlek. Wat ben ik nu blij met hoe ik eruit zie. Dat ik de leuke neus en het blonde haar van mijn moeder heb gekregen, het hoge voorhoofd van mijn vader en het karakter van beide. Of dat nu altijd goed is, natuurlijk niet! Ik ben niet perfect, maar dit ben ik!
Nu denk ik, accepteer mij zoals ik ben. Ik behandel een ander zoals ik zelf ook behandeld wil worden. Met respect! Hiervoor hoef je elkaar niet direct aardig te vinden, het is een bepaalde omgangsvorm die gelukkig nog voor velen vanzelfsprekend is..
Echter spreekt dit niet voor zichzelf, maar goed, mensen die dat niet voor mij hebben, zijn mijn energie kort gezegd niet waard!
Toch, om zo te kunnen denken, heb ik heel wat wijze lessen gehad…
Pesten
Kinderen zijn enorm eerlijk, maar ook enorm oneerlijk. Vanaf jongs af aan is het al ‘vechten voor je plek’. De ‘sterke’ winnen het en pakken de ‘zwakkere’. Op zoek naar een slachtoffer om vaak ook eigen frustraties op af te geven.
Dit kan om iemand zijn uiterlijk, gedrag, een aandoening, ziekte of andere problematiek zijn. Maar vooral hoe iemand reageert, geeft aanleiding tot.. Bij mij ging het om het complete pakketje, ik had qua uiterlijk ‘redenen’ om te worden gepest en mijn reactie was een nog grotere trigger.
Op de basisschool was ik: een varken, schietschijf, dom blondje, lelijkerd… ga maar door! Daarbij reageerde ik voor de pesters perfect met: ‘nouhooouuu’ en ‘je bent zelf…’ of ‘Ik ga het vertellen…’. Wat ga je dan vertellen? Wat gaat de juf of je moeder dan doen?
Een wond
Iedereen is vast wel eens gepest, dan weet je ook hoe ‘rot’ dat voelt. Dat het je zelfbeeld en zelfvertrouwen schaadt.
Mijn gehele basisschool tijd ben ik gepest en dat heeft tot een grote wond geleidt die nu vrijwel dicht is. Toch, zal er altijd een klein wondje overblijven. Soms kan iets of iemand er weer zout opgooien en dat steekt,.
Klachten
Mijn ouders gingen plots wat aan mij merken.. Ik wilde niet meer naar school, werd teruggetrokken, kwam vaak huilend thuis, kreeg allerlei lichamelijke klachten en werd heel snel geïrriteerd.
Weer een gesprek op school, afspraken gemaakt, gesprekken met de gehele klas, alles hielp even en dan begon de ellende weer. Op een gegeven moment, gaven de docenten zelfs mij de schuld…ik moest niet zo zeuren! Daarmee creëer je een onveilige omgeving, waardoor ik mij helemaal niet meer uitte.
Hulp vanuit school kreeg ik niet. Ik moest naar de docent komen als er ‘wat’ was, maar dat doe je met zo’n gevoel ook niet. Daarbij wilde je ook totaal niet die ‘verklikker’ zijn, dan kreeg je het helemaal te verduren!
Machteloos
Mijn ouders wisten ook niet meer wat ze moesten of konden doen. Ik kan mij voorstellen dat er enorm veel frustratie en verdriet bij komt kijken als je je kind ongelukkig ziet. Begrijpelijk dat zij ook wel eens iets hadden van ‘stop met zeuren’ en ‘kom op! even doorbijten’.
Ondertussen voelde ik mij steeds ellendiger worden…
Ik had, en heb nog steeds goed contact met haar, een ‘hartsvriendin’ destijds. Zij was, zoals ze dat nu noemen, het ‘mooiste meisje van de klas’. Ze stond altijd voor mij klaar en hielp mij waar mogelijk! Kinderen worden alleen ouder en zijn zich steeds meer bewust van de dingen die ze doen en ook zeker van wat ze daarmee iemand aandoen! Zo probeerden veel haar van mij ‘af te pakken’, zoals dat toen voelde. Zieltjes winnen… Dan sta je weer alleen en ben je weer een goede prooi. Ik had haar een soort van geclaimd, maar dat zorgde voor ruzie.
Eenzaamheid
Eenzaam is hoe ik mij vaak heb gevoeld! Tot aan zeer negatieve gedachten toe. Als jij door 2 mensen word vastgehouden en een 3e trapt en slaat je in elkaar, dan doet dat veel met je!
Regelmatig heb ik nagedacht over hoe ik van deze ellende af kon zijn. Als ik dan naar school fietste, wetende wat mij daar te wachten stond, dacht ik aan weg gaan, weg zijn… De trein leek de snelste manier, vaak genoeg op het spoor gestaan.
Je bent echt het prooi geworden, je gaat vluchtgedrag vertonen en geeft je er op een gegeven moment maar aan over. Je denkt dat het probleem bij jezelf ligt, ik ben stom en het niet waard.
Social media – MSN en HYVES
Het was de tijd van MSN en daarna ook Hyves. Dat maakte dat thuis ook niet meer ‘veilig’ was.. het ging door. De ergste scheldpartijen heb ik over mij heen gekregen. Dat je in een groepsgesprek werd gegooid en door iedereen voor van alles werd uitgemaakt en bedreigd werd!
Tuurlijk hebben mijn ouders mij hierin proberen te beschermen door erbij te gaan zitten en de gesprekken na te kijken, maar je kan het niet verbieden. Er waren immers ook familie leden of vrienden van buitenaf waarmee ik contact had. Dat was juist iets waar ik nog plezier uit haalde..
Aandacht vragen
Vanuit onmacht, onzekerheid en een gil om (positieve)aandacht, ging ik rare dingen doen. Leugens vertellen in de klas, zo was volgens mij iedereen in mijn familie wel eens ernstig ziek geweest…je verzint van alles zolang je maar aandacht krijgt. Jammer genoeg werd het pesten alleen maar erger want het was allemaal niet waar natuurlijk. Je denkt niet meer helder na, je denkt in kansen om die ene (hopelijk positieve) reactie te krijgen.
Laten we gaan vissen.. true story
Het was weekend en had niemand om mee te spelen…Van mijn opa had ik een ouderwetse houten hengel gekregen, laat ik die gaan uitproberen! Alleen bij de sloot, ving ik geen vis… Achter mij zag ik een klein vijvertje met wat goudvissen erin, dat werkte veel beter! Uiteindelijk had ik thuis een mooi aquariumpje staan met 2 goudvisjes erin, mijn ouders waren volledig verbaast, maar het zal wel goed zijn? Een dag later hadden we een hele boze buurman voor de deur: ‘Jouw dochter heeft mijn vissen gestolen!’. Voor mijn ouders werd alles duidelijk en hebben nadat ze mij naar mijn kamer hebben gestuurd, er hard om moeten lachen! Die buurman was echter woest en zelfs nadat ik de dag erna met mijn vader twee nieuwe visjes kwam brengen, kon hij het niet waarderen. Op dat moment was ik ongeveer 7/8 jaar?
Mijn beweegredenen waren niet alleen het succes van vissen maar ook ‘stoer’ zijn, kijk mij eens! ?Maar ook dat werkte averechts want heel de wijk wist alweer dat ik een vreselijke dief was.
Thuis was ik niet te genieten. Ik had obstipatie, continue hoofdpijn en was achteraf gezien ook zeker wel depressief.
Cursus
Mijn ouders hebben van alles geprobeerd! Zo ging ik naar een cursus tegen pesten. Samen met andere kinderen die in hetzelfde schuitje zitten als jij, deed je oefeningen om je houding te verbeteren en kon je verhalen delen. Maar het belangrijkste, elkaar steunen! Het was elke week een veilige, rustige en vooral leuke omgeving waar ik mijzelf kon zijn! Maar wie was ‘mijzelf’?
Ook ging ik op karate om mijn zelfvertrouwen te verbeteren, daarbij ook een manier om mijzelf leren te verdedigen.
Schrijf het op!
Iedereen moest een boekje en pen meenemen. Hiervoor ben ik met mijn moeder naar de winkel gegaan en mocht beide zelf uitkiezen, welke jij mooi en fijn vindt! Iets helemaal van mijzelf. Het was een boekje met een paard erop en volgens mij een roze pen. In dat boekje moesten wij elke dag opschrijven hoe de dag is verlopen en als er wat gebeurt was, een soort dagboek.
Hier begon mijn passie voor schrijven, een plek waar ik mijn gevoelens en emoties kon uiten zonder beoordeeld te worden. Ook een manier waarin ik mij het beste kon verwoorden.
Hier begon mijn passie voor schrijven
Een nieuw begin.
In groep 8 kreeg ik een blokbeugel. Ook bleken mijn ogen niet helemaal goed te zijn, dus dat kleine rode kinderbrilletje kon er ook wel bij. Zoals je wel begrijpt, reden temeer om iemand te pesten! Toen ik vervolgens naar de middelbare school ging, heb ik lenzen genomen en een ‘slotjes’ beugel. Een nieuw kapsel, de wijze lessen van de cursus en een paar nieuwe outfits.. Niemand zou mij meer wat doen! Dat is gelukt! Ze hebben het nog een keer geprobeerd, maar na een goede schop, dachten ze: laat maar!
Ik ben zeker tegen geweld! Maar dit was blijkbaar nodig om van mijzelf af te bijten en de boodschap duidelijk te maken…
Wat wil je worden?
Op die vraag heb ik altijd geroepen: ‘juf!!’. Ook dat is mij gelukt! Mijn doel om pesten te stoppen is een heel mooi streven, jammer genoeg zal dat nooit helemaal lukken.. Wel zal ik altijd vechten voor een veilige omgeving in de klas waarin iedereen elkaar respecteert en accepteert zoals hij of zij is!
Waar ik nu werk, ben ik zo goed op mijn plek! Niet alleen de collega’s accepteren en respecteren elkaar maar iedereen heeft hetzelfde doel voor ogen:
Behandel een ander, zoals je zelf ook behandeld wilt worden.
Met respect!
Normen en waarden
Wij als ouders staan op één lijn qua opvoeding. De normen en waarden die wij Jop willen meegeven. Daarvan is pesten ook zeker 1 punt waar wij Jop over willen leren dat dat niet mag en waarom niet. Respect voor anderen, ongeacht man of vrouw, afkomst, religie of geaardheid!
Iedereen is mooi zoals hij of zij is!
Hiermee wil ik deze blog afsluiten. Ben jij ook gepest of wordt je nog steeds gepest? Ben je een pester geweest? Heb je tips? Of wil je gewoon je verhaal kwijt? Dat mag en kan uiteraard! Schrijf je boodschap via een comment hieronder of stuur mij een privé berichtje via contact.
Laten we ons allen sterk maken om pesten de wereld uit te helpen, je maakt meer kapot dan je denkt!
