Als je voor de eerste keer ouders wordt, is alles nieuw. Volledig logisch maar wel soms knap lastig! Gelukkig loopt iedere ouder tegen bepaalde punten op. Vandaag een blog over onze 7 maanden met onze klein man.. Waar lopen wij tegenaan en wat gaat er eigenlijk gewoon heel goed?

Als vrouw ben je 9 maanden zwanger en bouw je al een band op met dat kleine wondertje in je buik. Ongeacht of je een fijne of vervelende zwangerschap hebt. Als vrouw heb je al een enorme voorsprong!

Maar dan.. de bevalling en plots ligt daar, dat kleine wondertje, in jouw armen. Het leeft echt! Het drinkt, slaapt, poept en huilt. Natuurlijk is het een prachtig iets want het is jullie creatie, jullie baby, helemaal van jullie! Maar nu moet je er ‘echt’ voor gaan zorgen!

De fles?

Je mag naar huis en in de auto krijg je beide het besef dat je niet meer samen bent… J en ik zaten samen in de auto en keken elkaar vol trots maar ook angst aan. Nu moeten we het gaan doen.. Zo’n klein hulpeloos kindje dat wij moeten gaan opvoeden! Alsof je een bom in je handen gedouwd krijg met een ‘post it’: Succes!

Eenmaal thuis begint Jop te huilen en ja..wat nu? Heeft hij honger? Een poepluier? Nee, geen poep.. De speen? Nee, ook geen speen. Terwijl we terugrekenen, komen we tot de conclusie dat hij honger heeft! Een fles maken dan..

Fles, fles, is hij al uitgekookt? Nee, want iedereen zei dat de kraamhulp dat allemaal deed!

Ding dong, de kraamhulp!! Wat een opluchting! Voordat we het wisten waren de flessen uitgekookt en kreeg Jop zijn eerste warme flesje melk thuis.

Die eerste avond

Om 5 uur vraagt de kraamhulp vriendelijk of ze nog iets kan doen, of alles duidelijk is en geeft ze ons een nummer voor als er vragen zijn. Dan zijn we weer met z’n drieën.

Gelukkig kwam daar mijn schoonmoeder met een pannetje eten… Owja! eten moeten wij ook nog, je vergeet jezelf bijna!

Op het moment dat wij net met ons bordje op schoot zitten, lekker comfortabel op de bank, horen we een huiltje… Owjee, nee toch! Niet nu? Jawel, het was alweer fles tijd! Terwijl één van ons de fles gaf, at de ander zijn eten op. Na de fles werd het andere bord opgewarmd in de magnetron en nam de ander Jop om hem te laten boeren.

Met z’n drieën op de bank. Zo spannend maar ook zo speciaal! We hebben alleen maar naar hem zitten kijken en bij elk geluidje of beweginkje sprongen we op.

De eerste weken

Het maken en schoonmaken van de flesjes was snel onder de knie. Een luier verschonen is voor de vrouw naar mijn idee appeltje eitje.. Alsof het er gewoon al bij hoort?

Maar wat hebben we (voornamelijk ik) gelachen!

‘Uuuh Mariel… hij heeft gepoept..’,  hoorde ik vanuit de andere kamer. ‘Ja en?’ reageerde ik met een grote glimlach op mijn mond. Allereerst een compliment om het feit dat hij het wel deed, maar hoe, is een ander verhaal! Kokhalzend en zelfs overgevend werd dat kleine luiertje met een beetje gele, zure poep verschoond.. Wacht maar tot hij vast voedsel krijgt!

De kraamhulp heeft ons goed wegwijs gemaakt. In verband met mijn keizersnede, kreeg ik extra uren, maar als snel was ik het ‘zat’. Tijd om het zelf te gaan doen en mijn eigen weg erin te gaan creëren. Ouders, schoonouders en vrienden staan altijd klaar om te helpen wanneer nodig. Een heel fijn en veilig gevoel!

Nu was het punt dat ik er klaar voor was om het over te nemen, maar wat een geluk dat wij in Nederland deze hulp mogen krijgen!

Na een dikke week ging de kraamhulp en was het moment daar..

Gelukkig had Jop al snel een vast ritme en dat is voor een moeder die dat ook wel nodig heeft erg fijn! Ook voelde ik mij enorm goed waardoor alles steeds soepeler loopt.

Onzekerheid

Dan komt de onzekerheid. Doe ik het wel goed? Slaapt hij wel goed? Drinkt hij wel voldoende? Ga maar door…

Jop sliep al met 4 weken door dus dat was heerlijk! Maar van buitenaf: ‘ooh hij heeft die fles in de nacht nog echt nodig hoor! Dat is niet goed voor een baby!’ Moet ik hem dan gaan wakker maken? Ga vooral niet googlen want dan was hij al 6 keer dood geweest..

Jop is met een gewicht van 4600 gram geboren… Hij volgt perfect zijn eigen lijn, maar toch vinden mensen het nodig om te zeggen dat hij misschien op dieet moet?

Jop is een flinke jongen, die net als zijn vader, zeer warmbloedig is! Hij heeft het niet snel koud. Vanaf zijn geboorte (oktober) heeft hij geen mutsjes hoeven dragen(welke hij overigens ook niets pasten!), kruiken in bed gehad en ook sokken werden snel teveel. Nu maak je hem het meest blij met enkel een romper of helemaal niets! Lekker in de blote kont.

Echter vond een vrouw op straat, geheel onbekend, dit niet zo. Ze maakte de opmerking: ‘je moeder denkt dat het al zomer is, lieverd heb je het koud?’. Als hij al kon praten, kon ze zich beter bergen denk ik. Toen ze naar mijn gezicht keek, deed ze dit ook. Ik dacht alleen maar: ‘waar bemoei je je mee en wie ben jij om te oordelen?’. Ik weet gelukkig dat dit het beste voor hem is, maar het maakt je wel aan het denken. Denken meerderen dit? Wat denken ze van mij?

Tijdens de bevalling heeft Jop met zijn hoofd ‘klem’ gezeten in het geboortekanaal. Hiervan had hij een ‘misvormd’ hoofd. Dit is nu al super mooi geworden met behulp van een fysiotherapeut en enkele aanpassingen in het liggen.

Ook als mensen dit weten, vinden ze het nodig om nog even aan te geven hoe ‘raar’ zijn hoofd is, heeft hij geen voorkeursligging? Hijs krijgt het bijna van al die opmerkingen ja..

Vanaf 4 maanden kreeg Jop een groente hap, zoals je al eerder heb kunnen lezen in mijn blog, lekker uit een potje! Vooraf allerlei informatie opgezocht, manieren uitgeprobeerd en advies ingewonnen, maar dit werkt voor hem. Dus ook voor mij!

Ik ben gelukkig niet heel gevoelig voor dit soort opmerkingen maar ik begrijp niet waarom het altijd nodig is? Als kersverse moeder brengt het je wel aan het twijfelen!

Al die goed bedoelde adviezen zijn soms erg fijn! Maar vaak maakt het je ook onzeker en het brengt je in de war! Als kersverse ouders, moet je het wiel weer uitvinden en dit moet je toch echt samen doen. Uiteraard met (beperkte) informatie van buitenaf.

Uiteraard zijn het niet alleen de dingen die je van anderen krijgt. Even op stap gaan bijvoorbeeld is een hele wereldreis. Heb ik alles bij? Voeding, luiers, reserve kleding, eventueel slaapspullen etc. Als je dan wat vergeet, is dat toch echt lastig! Vooral hem achter laten bij anderen, is dan lastig. Doen zij het wel zoals ik het wil, zoals wij het verteld hebben of hebben ze alles begrepen?

Loslaten, loslaten en loslaten. Maar het liefst hou ik hem de gehele dag vast hihi!

Heden

Jop groeit als kool, maar zeg dan maar rustig super kool. Soms gaat hij voor mijn gevoel veel te snel, ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten!

Hij eet zijn fruit, groente en 3 flessen per dag volledig op en tegenwoordig soms een koekje tussendoor.
Zo tevreden, altijd vrolijk en kletskous 1ste klas. Zo slecht doen we het denk ik dan toch niet….

Elke nieuwe stap en fase brengt ook weer nieuwe dingen met zich mee, eten, slapen en bewegen overal moet je op letten! Jop kan nu bijvoorbeeld niet meer op een bed gelegd worden, hij rolt overal om en overheen.. Maar het verloopt nu steeds natuurlijker, hij is al een echt gezinslid met zeker een duidelijke mening. Hij hoort er gewoon bij, je hoeft niet meer 2 keer over alles na te denken.

Het is logisch dat een kind krijgen en opvoeden een natuurlijk proces is dat zich langzaam moet vormen, anders waren we allemaal de ge-wel-digste en meest perfecte ouders die alles al wisten. Ook zonder dat we alles weten, ben je al de beste vader en moeder, je doet immers alles om dat kleine wondertje groot te laten worden in een gelukkige, liefdevolle en veilige omgeving! Meer dan dat heeft hij/zij niet nodig.

Maar he als we alles al wisten.. dan was het toch geen avontuur meer?