Veel vrouwen maken het één of meerdere keren in hun leven mee, een zwangerschap. Een nieuwe, zeer spannende, maar mooie periode die je samen ervaart en meeneemt in je levensverhaal. Maar wat als deze zwangerschap niet zo mooi is?
Een zwangerschap maar dan anders… Geen roze wolk, maar een zwarte met een roze randje.
Hoe het begon..
7-02-2016 om half 7 in de ochtend… een plasje en ja hoor het is bingo! ‘J je wordt vader’ zeg ik, terwijl ik weer met koorts terug mijn bed in duik.
Dit was het begin van de 9 maanden naar ons nu 5 maanden oude mannetje.
Dit klinkt niet als dolblij nieuws of een enthousiaste reactie… dat was het namelijk ook niet. Wij zijn bewust zwanger geworden en wilden heel graag een kindje, daar lag het niet aan. Tijdens mijn zwangerschap heb ik ervaren hoe het is om een depressie te krijgen.. ook wel de een prenatale depressie genoemd.
Iedereen kent de postnatale depressie maar over de prenatale wordt weinig geschreven laat staan gepraat! Graag deel ik mijn verhaal, zodat elke vrouw die dit (jammer genoeg) ook meemaakt, zich hopelijk meer begrepen voelt, minder eenzaam en er misschien ook voor uit durft te komen..
Het uiteindelijk meer naamsbekendheid geven, het is iets wat bestaat en wat zeker niet onderschat moet worden. Het is voor de buitenwereld heel makkelijk om te zeggen: ‘heeft ze weer last van haar hormonen’, ‘ze mag zeker niet drinken en/of roken’ en ga maar door.. Maar niemand begrijpt hoe je je echt voelt en je moet je maar ‘goed’ voelen, op een roze wolk zitten en continue lachen en genieten. Was dat maar zo, gelukkig hebben veel vrouwen dit wel, maar ik had dat niet. Zwanger zijn is gewoon niet altijd leuk!
De test
De ochtend van 7 februari werd ik wakker en dacht nu moet ik toch echt die test doen.. Ik lag al een paar dagen met griep op bed en voelde me zwaar beroerd! Op het moment dat ik zag dat ik zwanger was, heb ik zeker wel een gelukkig moment gevoeld, maar doordat ik mij zo slecht voelde kon ik daar vrijwel niet van genieten.
Een paar uur later werd ik wakker en ben ik het nieuws met mijn naaste vriendinnen gaan delen, spannend, leuk, wat zal het zijn..? Vragen maar ook onzekerheden, gaat het wel goed…?
Naarmate ik beter werd, kon ik ervan gaan genieten en was ik dolblij! Het moment van delen met je (schoon)ouders en zus/broer is schitterend en een herinnering om te koesteren.
De bekende zwangerschapskwalen
Na een paar weken kwamen de kwaaltjes en dus de hormonen! Dit was het moment waarop ik geestelijk het dal in ging… Het is vreselijk als ik het nu zeg en schrijf maar tot week 14 heb ik getwijfeld om het weg te halen, ik voelde me zo slecht en dacht dat ik gek werd, letterlijk. Ik wilde dit kind niet meer, het was zijn schuld dat ik me zo voelde..
Vanaf dat moment was ik mezelf niet meer…
Tussendoor heb ik nog een week thuis gezeten met een goede bronchitis aanval, gelukkig was dit snel over dankzij een antibiotica kuur.
Maar ondertussen groeide ons ‘erwtje’ goed door en kreeg ik al een buikje. Achteraf ging het tot mijn 16 week nog redelijk, kochten her en der wat spulletjes en ik kon het delen met iedereen.
Vanaf toen ging het snel weer fout, ik had 3 weken mei vakantie en in die weken werd de badkamer verbouwt. Dit verliep alles behalve soepel, afspraken niet nakomen etc. ondertussen ook verven en klussen in de babykamer, dit alles heeft voor teveel stress en zorgen gezorgd waardoor ik ook lichamelijk klachten kreeg (harde buiken en bekkenpijn).
Ondertussen was ik al begonnen met het slikken van extra vitamine B6 en visolie, dit kan helpen. Maar nee…
In week 21 heb ik op mijn werk de verloskundige overstuur opgebeld en verteld hoe ik mij voelde. Ik had geen zin meer in dit kind, waar ben ik aan begonnen! Hij verwees mij direct door naar de huisarts welke hij had gebeld.. De huisarts heeft mij doorverwezen naar een psycholoog. Ik was somber, wilde niks meer en kon ook niks meer, lichamelijk en geestelijk op.
Hulp is onderweg
De psycholoog heeft mij heel veel geholpen, al is het om wekelijks mijn verhaal te delen met iemand die objectief is maar wel professionele raad kan geven.
Zoals ik al beschreef ging mijn lichaam ook tegenwerken, op mijn werk ging ik nog voor 100% door en dit kon mijn lichaam niet meer aan.
Na overleg met mijn werk en psycholoog was het wijs om vanaf week 23 te stoppen met werken. Na 2 weken voelde ik eindelijk een soort van rust over me heen vallen, geen zorgen meer om mijn werk.. maar het was nog niet over!
Ik zat dus vanaf week 23 ‘ziek’ thuis. Ziek wat is ziek, heb je koorts nee, ben je verkouden… je gaat je schuldig voelen maar weet ook dat het niet meer kan. Piekeren en boos op jezelf, boos op anderen, eigenlijk boos op alles en iedereen! Je voelt je zo alleen, terwijl jij degene bent die juist nooit alleen is…Het ergste vond ik de eenzaamheid, als ik gezelschap opzocht zat ik altijd tussen de rokende en drinkende mensen en was het eigenlijk mijn probleem dat ik het niet naar mijn zin had. Daar hebben we hem: ‘Ja, ze kan nu niet roken of drinken he’. Dit was het probleem totaal niet! Ik moest er niet eens aan denken. In dat opzicht wilde en deed ik alles voor onze kleine jongen, ondanks dat ik vaak dacht waarom, hield ik wel al van dit kleine monstertje, het was niet persoonlijk. In die tijd had ik meer van bepaalde vrienden verwacht, een biosje, een hapje eten of iets dergelijks. Je gaat je afsluiten, dan maar niet.
Gevoelens, emoties één grote wirwar
Het is zo lastig om te beschrijven hoe ik mij voelde.. alsof je hard wilt rennen maar niet vooruit komt, continue schreeuwt om hulp maar niemand je hoort, alsof er een duiveltje in je hoofd zit en ondertussen een ander klein (lief) monstertje op je bekken aan het trappen is..
Je wilt hier niet meer zijn, naar een plek waar het stopt..
Nog zoveel te vertellen en zoveel dingen die niet klopte en wat de emmer steeds voller maakte. Daar gaat het niet om, het gaat erom dat je zo diep in een dal kan zitten en om jouw heen iedereen doorleeft terwijl jij stilstaat en niet door kan..
Ondanks dat ik vaak geroepen heb dit kind niet te willen, maakte ik mij 24/7 zorgen of het wel goed met hem ging. Angst dat het fout ging, waardoor je vervolgens weer teleurgesteld op jezelf kon zijn, het is allemaal jouw schuld!
De positieve kant op
Gelukkig ging het vanaf week 34 iets beter, nieuwe hormonen waar ik beter mee om kon gaan. Je kijkt uit naar het moment dat je kindje wordt geboren. Al die tijd heb ik ook altijd vol plezier uitgekeken naar de bevalling. Ondanks dat deze ook alles behalve soepel is verlopen, zou ik hem zo 20 keer overdoen dan nog 1 keer 9 maanden zwanger zijn. Ja heel cliché maar het is het mooiste moment van je leven en nog steeds! Wat een prachtig, wonderlijk en speciaal moment.
Waar ik en mijn omgeving bang voor was, is een postnatale depressie maar deze heb ik gelukkig mogen overslaan. Twee dagen na mijn bevalling zei ik: ‘ik ben weer terug!’. Ik voelde weer geluk, blijdschap en rust in mijn lichaam. Zelfs door de hectiek van een baby in je leven, kon ik volop genieten en stond ik weer met 2 voeten op de aarde.
Nu nog steeds geniet ik elke dag en ben ik nog steeds dolgelukkig. Er is werkelijk niets mooiers…In mijn relatie met Jop zijn vader is niet alles helemaal goed gegaan, daarin kwam dan ook snel na de geboorte een einde. Nu is dat helemaal prima en zelfs goed! Van bepaalde vrienden heb ik afstand gedaan, ik steek mijn energie liever in mensen die het ook in mij willen steken.
How about?
De oorzaak van een prenatale en postnatale depressie kan je veelal zoeken in bij hormonen. Tijdens je zwangerschap krijg je te maken met veel verschillende hormonen die in grote hoeveelheden komen en gaan. Maandelijks kunnen vrouwen hier al last van hebben tijdens hun menstruatie.
Iedereen reageert anders op deze hormonen, jammer genoeg kan ik er erg slecht tegen en heb vrijwel niet van die ‘roze wolk’ kunnen genieten. Dit betekend overigens niet dat dit bij een eventuele volgende zwangerschap weer zo moet zijn, dat is een boodschap die ik ook graag wil doorgeven!
Ik hoop dat ik met mijn verhaal andere vrouwen kan helpen, een soort van steun kan geven en inspireren om erover te schrijven! Mij helpt het enorm om van mij af te schrijven, ook in die tijd heb ik dit veel gedaan. Anders dat luisterend oor en waar kan met mijn ervaring, de adviserende rol.
Als je denkt ik voel me down of niet lekker en dit blijft langer dan een paar weken, praat erover met je verloskundige. Zij kunnen je helpen, naar je luisteren en eventueel actie ondernemen.
het is geen zwakte!! Je bent juist enorm sterk, steek je hoofd niet in het zand. Het belangrijkste is om er over te praten met je partner, vrienden, familie etc. Willen mensen niet luisteren of snappen ze het niet, probeer het uit te leggen. Je zal afstand moeten nemen van mensen die het niet willen begrijpen, dingen meer los moeten laten waar je geen invloed op hebt. Je hebt je energie hard nodig om je hoofd boven water te houden.
Informatie over psychische problematieken omtrent de zwangerschap.
Voor informatie en/of hulp kan je de onderstaande sites bekijken:
