Daar sta je dan, in de rij van de kassa in een mega drukke Kruidvat. Pak luiers in de ene hand, 3 tassen in de andere en ‘o’ ook nog een gillende dreumes onder je oksel die al alle schappen heeft leeg getrokken. De reden voor deze ‘driftbui’? Ik krijg mijn zin niet..
Als klap op de vuurpijl staat er een oud vrouwtje (vast heel goed bedoeld hoor), ‘ach, het ventje mag toch wel een snoepje?’. Nou, nee! ‘help momentje’
Dat dus…
Voor velen een herkenbare situatie, alle goedbedoelde adviezen en opmerkingen.
Ik probeer de ‘beste’ moeder te zijn voor Jop, het zou soms wat makkelijker zijn met een gebruiksaanwijzing. Ja, ik loop soms tegen wat punten aan, vooral als je samenleeft met een zeer, ik herhaal, zeer actieve dreumes..
‘Nee’, is geen antwoord en alles moet zelf gedaan worden. Dat werkt niet altijd, bijvoorbeeld als je nog 5 minuten hebt om bij de dokter te komen en eigenlijk al 5 minuten te laat bent. Vandaag voor jullie mijn 5 ‘help momentjes’ als moeder van een dreumes! 
#1: Talk to me!
De fase ‘hoever kan ik gaan’. Elk kind gaat zijn ouder(s) uitproberen, Jop met een grote U. Vooral aan het begin van de ‘break-up’, maakte hij hier goed gebruik van. Ik vind het echter heerlijk dat hij een eigen wil heeft en deze nu al zo goed weet te uiten. Dat is tevens ook ‘help momentje’ nummer 1, hij wilt zich uitspreken, maar dat gaat niet. Mijn gebarentaal wordt steeds beter, maar dat vergt oefening!
Het gevolg… een krijsende dreumes op de grond, krokodillentranen to the max en jij die er naast staat en niets kan doen. Hij wilt iets maar krijgt het niet duidelijk of hij wilt iets maar mag het niet. Laat dit nou net zijn bij de bakker, slager, groenteboer, of eigenlijk overal waar meneer wat te eten kan krijgen. Je kan 2 dingen doen: toegeven (wetende dat je deze strijd over 5 minuten weer krijgt) of volhouden en het negeren, proberen af te leiden en ander hopen dat de bui snel wegebt.
Prachtig, zoals ik hierboven al beschreef, hoe mensen zich geroepen voelen er wat van te zeggen. Er iets van vinden en je mening hebben is prima, maar houdt deze lekker voor je.. Zij hebben geen idee wat hij allemaal al heeft gekregen, gegeten of gedaan en dat hij alles behalve iets tekort kom!
Maar nu doe ik waar ik eigenlijk een hekel aan heb, mijzelf verdedigen..
#2: Shit talk..
Wie heeft het niet meegemaakt? Je staat klaar om weg te gaan, alles is gepakt en iedereen leuk aangekleed. Je wilt bijna de deur uitstappen en ruikt het…’POEP’. Voor de echte geluksvogels kom je er pas later achter, ideaal voor een lange reis. Maar goed, weer naar binnen en verschonen, als de poep dan netjes in de luier zit… Dat zou toch allemaal veel te makkelijk zijn? Ik hoor de poep bijna grinniken toen het een weg baande langs het randje en zo langs de spekbeentjes van mijn dreumes liep.
Onder de douche en gaan!
Voor de gelukkige reiziger, hopen dat de schade beperkt is en anders vochtige washandjes en dat schone setje kleren. In mijn auto liggen dan ook standaard luiers, doekjes, vochtige washandjes en een schone romper. Ik heb ook wel geleerd om inventief te zijn, er is altijd wel een Hema of zeeman in de buurt die schone kleren verkoopt.. Een broekje, romper en vestje, basics heb je nooit genoeg!
#3: Give me food!
Eten, daar mag je Jop voor wakker maken! Eten wat jij altijd graag wilt dat hij eet, is een ander verhaal. De laatste tijd merk ik dat hij steeds kieskeuriger wordt en het op het schreeuwen zet als hij iets niet wilt of krijgt. Voornamelijk een ‘struggle’ tijdens het avond eten. Bij het zien van broccoli, is er al oorlog in de tent..
Continue aan het worstelen met wat hij wilt, mag en toch ook wel moet eten. Je wilt dat je kind genoeg en alle voedingsstoffen binnen krijgt, maar je hebt geen zin in die continue strijd. Zoals ik vaak zeg: ‘choose your battles’. Gelukkig is Jop gek op brood, pasta, boontjes, yoghurt en fruit. Als hij in de avond moeilijk doet, geef ik hem nog een bakje yoghurt met fruit of een belegde boterham. Ja, ik ben wel zo’n moeder die vind dat hij eerst een boterham met hartig beleg moet eten, voor het zoete. Voor mij is honger geen hagelslag, dat is om te snoepen.
Gelukkig kan ik veel vinden over ouders die met hetzelfde worstelen rond deze leeftijd, maar nog nergens ‘de oplossing’. Heb jij de ultieme tip?
#4: Ik doen!
De ‘ik kan alles zelf’ fase, ook wel de ‘zelf doen’ fase..
Super mooi en leuk natuurlijk hoe die kids zich ontwikkelen. Het gaat ook werkelijk waar allemaal zo snel, bijna te snel! Het ene moment ligt hij nog hulpeloos in je armen, volledig afhankelijk. Geef je flesjes melk, een schone luier en leg je hem rustig even in de box of bed. Nu moet ik alles barricaderen, anders doorzoekt hij alles op zijn gemakje en met een beetje geluk houdt hij het ‘heel’.
Het leuke is dat ze steeds zelfstandiger worden, uiteraard gestuurd. Zo kan ik nu zeggen: ‘Kom we gaan, pak je je schoenen?’ maar dan… Aandoen moet ook zelf gedaan worden, was niet lukt. ‘Moet mama even helpen?’, de schreeuw bevestigd het antwoord dat ik al verwacht had. Na 5 minuten verlies ik mijn gedulde en doe ik, onder met veel tegenstribbel, zijn schoenen aan. ‘Meneer’ is even boos, maar vergeet dit vervolgens bij het volgende punt, ‘zijn jas’. Uiteraard geef ik hem hierin niet altijd zijn zin, maar wel de mogelijkheid om te leren. Ik krijg helemaal een ‘help momentje’ tijdens het eten. Als het niet helemaal lukt, kunnen we toch ook gaan gooien met eten? Altijd een goed idee met witte muren en meubels…
Het kost heel veel energie, maar je krijgt er zoveel voor terug! Wederom…het is een fase!
#5: Consequent blijven.
Naar mijn idee het moeilijkste stukje van het ouderschap, consequent blijven.. Vooral als ze je met puppy-ogen aankijken en lief lachen. De bovenstaande 4 punten hebben ook alles te maken met consequent blijven, het ene werkt niet zonder het andere. Mijn geduld is sinds Jop geboren is flink gegroeid! Daarin kan ik goed de rust bewaren, maar ‘boos’ blijven vind ik erg lastig. Uiteraard ben ik niet echt boos, maar duidelijk zijn wanneer hij iets doet dat echt niet mag. Vervolgens kijkt hij me aan door zijn wimpers, gevolgd door een giecheltje, hij kent me nu al te goed!
De pubers op mijn werk kan ik aanspreken of wegsturen, om vervolgens later mee in gesprek te gaan. Met Jop werkt dat nog niet.. Des al niet te min, krijgt Jop nu al een ’time-out’ na 3 keer waarschuwen. Hij moet dan op zijn stoeltje gaan zitten en ik leg hem uit waarom. Wederom zit hij daar dan geen 10 minuten, eerder 10 seconde. Het werkt steeds beter, het is een rust momentje voor hemzelf en lijkt hem helpen uit een ‘driftbui’ te komen.
Hiernaast vond hij het leuker om op zijn stoel te gaan staan… Hij kwam er toen ook achter dat dat hij zo bij de spullen op het aanrecht kon.
Choose your battles
Begin steeds meer te beseffen dat het niet altijd gaat en verloopt zoals jij zou willen. Laat die strijd maar een keer achterwege, dan bereik je uiteindelijk veel meer. Het is net een relatie, geven en nemen, hoe moeilijk soms ook.
De gouden tip? Genieten van alle mooie, geweldige en grappige momenten, deze horen daar zeker bij! Alles is een fase en gaat voorbij..
