Maar wat als jouw geliefde huisdier niet kan omgaan met jedierbaarste bezit, je kind? 

Hier een zeer recent en heftig verhaal over onze Gijs, een enorme beslissing die wij moesten nemen.

Dit was Gijs, onze Franse buldog.

Zoals je al las, dit was Gijs, Gijs is er jammer genoeg niet meer. Gijs was een super lief, klein en druk hondje. Echter, was hij vanaf het begin enorm onzeker en daardoor onbetrouwbaar en soms ook agressief.

Door middel van trainingen, veel beweging en oefeningen was hij ’te hanteren’. Zodra hij in het bos rond liep, kon hij zichzelf zijn, hij hoefde zich niet te bewijzen! Aan de riem, greep hij andere honden en soms ook mensen. Nadat ik bij J ben gaan wonen, is hij bij mijn ouders gebleven samen met Sara des tijds.  Sara was een blonde labrador die bang was voor vliegen, zo’n lieverd, twee dikke maatjes!

Nadat Sara was overleden, leek Gijs een maatje te missen. Twee jaar geleden namen mijn ouders er nog een hondje bij, Billy. Een super lief hondje, een allemansvriend. Gijs en Billy waren ook 2 handen op één buik, letterlijk zaten of lagen ze hele dagen op elkaar.

Hierbij kwam jammer genoeg het volgende probleem, Gijs voelde zich ‘verplicht’ Billy te beschermen voor andere honden en werd nog agressiever.

Zolang wij hem aan de riem hielden, dicht bij ons, was het te doen. Hij was immers thuis een geweldige hond!

Totdat ik zwanger werd…

Ik probeerde Gijs zoveel mogelijk bij de zwangerschap te betrekken, laten ruiken en zelfs voelen! We hoopten dat dit zou helpen voor als de kleine er straks was..

Jammer genoeg heeft dit niet geholpen en Gijs werd nog dominanter, jaloers en daarmee kwam ook de agressie om de hoek.

Gijs plaste heel de dag het huis onder, viel honden en mensen buiten aan en zodra Jop in huis was, zelfs ons of Billy.
Aangezien hij al bijna 8 was, was het volgens deskundigen moeilijk om dit ‘gedrag’ nog af te leren. Maar niet in deze leefomgeving.

Terwijl mijn ouders allerlei voorzorgsmaatregelen namen in huis voor als Jop er was, zochten we naar een ander huis waar we Gijs konden brengen.
Dit was vrijwel onmogelijk, niemand wilt een hond van bijna 8 die niet met andere honden en kinderen kan omgaan.

Die maandag, 6 maart, werd ik overstuur door mijn moeder gebeld. Gijs had Jop gebeten. Dit was eerder al eens bijna gebeurd maar nu echt. Gelukkig!! had Jop niks maar dit was de grens. Het werd te gevaarlijk en Jop staat nu op de 1e plaats.

Mijn moeder heeft contact opgenomen met de dierenarts en die dacht bij de ‘symptomen’ aan een zogenoemde ‘kronkel’ in zijn hoofd. Tenzij je een huis vind waar ze daarmee kunnen werken, is er niets aan te doen. De dierenarts wilde Gijs zien om een beslissing te kunnen nemen..

Terwijl wij stad en land heb afgebeld om een andere huisje te vinden voor Gijs, kwam de waarheid steeds dichterbij. Die middag zijn wij naar de dierenarts gereden, vreselijk om te weten dat we misschien zonder Gijs terug rijden..

Eenmaal bij de dierenarts, plaste en poepte Gijs alles onder en vertoonde hij direct dominant gedrag. De dierenarts gaf aan dat, hoe moeilijk ook, de beslissing om Gijs in te laten slapen de juiste was.

Die avond is Gijs in mijn armen vredig in slaapgevallen.

Er gaan zoveel vragen in je om: kon hij niet ergens anders heen?, was dit wel de juiste keuze?, ben ik geen moordenaar?. Ook zoveel antwoorden en mensen vinden en denken heel veel… Dat maakt het misschien nog zwaarder?

Het was een zeer snelle beslissing waarover we zeker goed over na hadden gedacht, op voorhand al.. wat als hij straks niet met de baby kan omgaan?

Uiteindelijk hebben wij hem tot het eind het beste leven gegeven. Als hij Jop een keer ‘echt’ letsel had aangedaan, dan vergeef je het jezelf nooit meer!

In al die jaren dat wij thuis honden hebben gehad, hebben wij (gelukkig) nooit deze beslissing hoeven nemen. Dat maakt het ook extra moeilijk, waarom ging het eerder wel altijd goed?

Jop kan nu op het speelkleed, op de grond, doen en laten wat hij wilt. Billy vind hij geweldig en Billy vind het allemaal best. Dit had nooit gekund zonder Gijs op te sluiten en wat als hij per ongeluk los kwam..

Mensen die ook zijn opgegroeid met dieren begrijpen het als ik zeg dat hij mijn kindje was, ik onvoorwaardelijk van hem houd en ook enorm mis! Het gevaar voor mijn baby en het geluk dat ik nu zie en ervaar, maakt dat ik zeker het gevoel heb de juist beslissing te hebben genomen. Uiteraard heb ik deze niet alleen genomen en heb je elkaar ook nodig om het verlies en daarbij horende verdriet te verwerken.

Hopelijk heb jij nooit zoiets moeilijks moeten doen en ik hoop dat je dat ook nooit hoef mee te maken. Ik besef wel dat wanneer je moeder bent geworden, de beslissingen niet meer om jou gaan, maar om je gezin, jouw eigen bloed. De veiligheid daarvan moet je ten alle tijden waarborgen!

Geef je kind(eren) en huisdier(en) een dikke kus, geniet ervan!