In mijn laatste blog heb je kunnen lezen dat ik de sleutel kreeg van ons mooie paleisje.Vanaf dat moment is het allemaal heel snel gegaan, maar wat kan ik van geluk spreken!
Vrijdag 15 december.
Een kleine terugblik met waar het eigenlijk allemaal begon… 15 december was de sleutel overdracht en het officiele stukje bij de notaris.
Er zijn zeker wat tranen gevloeid, tranen van geluk en trots. Vervolgens om deze snel weg te vegen en aan de slag te gaan! Mijn doel was om voor de kerst mijn huisje samen met Jop te betreden.
Als ik iets in mijn hoofd heb..
Handjes uit de zakken.
Ja, ik hou best wel van structuur en duidelijkheid, daarom had ik een mooi schema opgemaakt. Wanneer wat gedaan moest zijn, wanneer welke meubels kwamen en achteraf maar heel goed ook! Zo hield iedereen het overzicht en wist ik wat te doen. Er zat namelijk nogal wat druk op…
Het weekend begon voornamelijk met sloopwerk. Boven de vloer(en) eruit, behang eraf, kozijnen en deuren schuren, nieuwe sloten en beslag. Daarna was het tijd om weer op te bouwen. Tussendoor de leuke uitjes naar de bouwmarkt, ikea etc…
Dinsdag kwamen ze de vloer leggen, daarvoor moesten de muren, kozijnen en deuren geschilderd zijn. Ja, wederom erg optimistisch. Maar….het is gelukt!
Alles was zo goed als klaar en schoon, de mannen konden rustig de vloer leggen. Zo was er weer tijd om beneden te verven en rommelen.
Van mijn werk kreeg ik 2 verhuisdagen, vrijdag en maandag, zo kon ik er voor de vakantie flink tegen aan. Donderdag en vrijdag was het echter wel goed om even te werken. In mijn enthousiasme en drive, vergat ik soms dat je ook moest eten en drinken zeg maar..
Vakantie!
Vakantie!
Nog een weekendje rommelen en toen was het kerst.
Twee zeer bijzondere dagen deze keer en toch waren het twee zeer leuke dagen. Veel gelachen, samen geweest met mijn familie, lekker, maar niet teveel gegeten en uiteraard mijn kleine grote trots bij me.
Niet te emotioneel gaan doen, maar het was een zeer waardevolle en dankbare kerst!
Het was dus zo goed als af, maar met alle gezelligheden etc. bleef ik nog even knus bij mijn ouders.
‘Derde’ kerstdag was dan toch echt de officiële opening van huize Marrie.De eerste nacht samen met Jop in ons mooie paleisje!
Ik denk dat de klok 9 uur sloeg, het huis was dood stil..
Rest of the week..
De rest van de week nog veel gerommeld, vooral het opruimen van dozen..
MAN MAN MAN, wat een spullen kan een mens hebben!
Ik zeg nu maar zo… geen geld, maar spullen!
Nog steeds zijn er dingen te doen, dat blijf je ook altijd houden met een oud huis. Het is gezellig, volledig leefbaar, knus, warm, liefdevol en van ons!
Voordat ik het wist, was het oudjaarsdag. Wat keek ik uit naar dinsdag, weg uit dit stomme jaar. Oud en nieuw was wederom super gezellige, new year, new start!
Nieuwjaarsdag sliepen Jop en ik voor vast, zonder logeerpartijen, in ons eigen huis. Maar wat een nacht…
Die avond klopte meneer ‘buikgriep’ bij mij aan en mevrouw ‘ik moet nog wennen’ bij Jop. Moeilijk te beschrijven goe ik mij voelde, vooral erg kwaad. Het maakte mij heel boos en verdrietig dat ik er nu niet volledig voor Jop kon zijn, omdat ik ook met mijzelf zat. Het frustreerde mij, je ‘kiest’ immers samen voor een kind, ik doe het echter alleen. Een voordeel was, dat ik dit voorheen vrijwel ook alleen deed.
Een nacht vol bezinning en reflecties, conclusie was dat het allemaal goed komt, i can do this!
Stel ik mij nu te kwetsbaar op? Ik denk dat het goed is om de realiteit onder ogen te zien en dat je dit ook zeker mag delen, ik weet ook zeker dat ik niet de enige ben. Of je nog samen bent, of alleen, iedereen ervaart wel eens onzekere momenten. Momenten waarin je je even geen raad weet. Uiteindelijk zorgen die weer voor levenservaring en maken je tot wie je bent. In dit geval een super mama.
Het eind resultaat!
Uiteindelijk is dit het resultaat geworden. Alles moet zich nog een beetje vormen en er zijn nog zat klusjes te doen, maar is het niet gezellig?!
Binnenkort zal ik een uitgebreide room-tour doen!
<liaria-hidden=”true”>
How about Jopperman..
Deze vakantie ook veel geregeld rondom Jop.
Niet alleen geregeld, ook weer heel veel veranderd. Het is niet niks, 3 keer verhuizen in 3 maanden tijd… Laat staan voor zo’n klein hummeltje. Hij voelt alles, maar kan er niet over praten, laat staan uiten! Dit gebeurt dan in driftbuien, spontane huilbuien, aanhankelijk zijn etc. Structuur en stabiliteit is alles wat hij nu nodig heeft en dat moeten wij hem ook bieden. Jop zit in een lastige leeftijd waarin hij continue uitprobeert, grenzen opzoekt en goed laat merken als hij het ergens niet mee eens is. De situatie werkt in deze, niet bepaalt mee…
Maar daarover meer, in de volgende blog! Een enorme stap deze vakantie en voor Jop een enorme ontwikkeling, is dat hij loopt! Binnen een week ging het van 2 stapjes naar hele marathons en ondertussen loopt hij met je mee door de stad. Schitterend om te zien, vooral hoe trots hij er zelf op is! Weer een beperking voor Jop minder, mama een grote zorg rijker!
Vind je het leuk om te zien hoe alles zich vorm heeft gegeven,
zou je nog meer of iets anders willen zien?
Let me know!
