Na een lange nacht kwamen we met de gehele brigade aan in het ziekenhuis. Daar kregen wij kamer toegewezen en moesten we ons klaar maken voor wat wij dachten dat er snel ging komen.. de bevalling!

Kort na binnenkomst heeft mijn eigen verloskundige mijn vliezen gebroken, hierna voelde ik de weeën al sterker worden. Deze waren echter volgens de verloskundigen van het ziekenhuis niet sterk genoeg en dus werd het overgenomen door het ziekenhuis..

Binnen no-time had ik een infuus in mijn hand (welke er overigens pas na 3 keer prikken en veel irritatie in zat) en lag ik aan de CTG. Laat de weeën opwekkers maar komen!
Omdat de CTG niet voldoende kon aflezen wat de baby deed, kreeg hij een ‘antenne’ in zijn hoofd. Oftewel overal toeters en bellen. Uiteraard voor mijn eigen best wil, het maakt je alleen niet veel mobieler (laat staan aantrekkelijker hihi).

De pomp

De pomp.. als ik daaraan denk, denk ik alleen maar aan ’tandje bij’. Ondertussen vraag je je af wanneer de kleine jongen geboren gaat worden. Eerst dachten we in de nacht, de vroege morgen en nu was het rond 12 uur in de middag. Maar tegelijkertijd voel je steeds meer dat het hem niet gaat worden, dit schiet niet op..

De ontsluiting was rond een uur of 12, zeven centimeter. Te ver voor een ruggenprik, die ik op dat moment al best graag had gewild. Niet perse om de pijn maar om de vermoeidheid… even rust!
Rond 2 uur kreeg ik een pethidine prik, hierdoor zou ik even kunnen ‘rusten’ het haalde de ‘scherpe randjes’ van de weeën.

Wel eens het gevoel gehad dat je hard wilt weg rennen maar niet vooruit komt? Juist, dat had ik dus met de weeën. Zo stoned als een garnaal lag ik naar roze zusters te kijken, maar de weeën kwamen dubbel en dwars door de prik heen, opvangen ging alleen niet meer. Ook werd ik er enorm misselijk van.

Terwijl iedereen om mij heen even ‘rustten’ lag ik in hun ogen heerlijk te slapen. Warme pittenzakken, koele kompressen, ze kwamen met van alles aan maar eigenlijk was niks meer goed!
In tegenstelling tot de ontsluiting had het wel gewerkt, wanneer de prik ging uitwerken, voelde ik al persdrang en had ik 9.5 cm.

Help!

Het was alweer 3 uur in de middag en nog geen baby.. ‘het kan niet lang meer duren!’ zei de lieve verpleegkundige bemoedigend. Mijn lichaam ging zich anders gedragen, de weeën kwamen op en af, ik kon het bijna niet meer opvangen… ja, ook ik heb geroepen: ‘IK DENK DAT IK MOET POEPEN!’. Ondanks dat ik nog steeds geen volledige ontsluiting had, kreeg ik heftige persweeën. Benen optrekken en gaan…

Na 3 kwartier persen zat er nog geen beweging in en moest er actie ondernomen worden.

Een kleine anekdote: Aangezien ik verwacht had te schelden, schreeuwen of gillen, is dit geen van allen gebeurd. Op één uithaal naar mijn lieve zus na, 5 mensen riepen: ‘persen, persen, persen’. Toen zij het nog eens zei, zei ik: ‘DAT DOE IK TOCH, PERS DAN ZELF!’. Lieve R, mijn excuses!

De Gynaecoloog

De gynaecoloog werd er bijgehaald om te kijken of de vacuüm pomp gebruikt moest gaan worden, dit was echter iets waar ik totaal niet achter stond. Ik weet dat ik krachtig genoeg ben, aangezien er nu na 3 kwartier nog  geen beweging in zat, leek mij het sterk dat het zo wel ging lukken..

Jop zat nu al een lange tijd zonder vruchtwater en ook was de gehele bevalling al een lange tijd bezig. Het was dus noodzaak dat er nu iets ging gebeuren. Na onderzoek door de gynaecoloog, keek ik hem aan en alsof we allebei hetzelfde dachten, middels deze weg gaat het niet zonder gevaarlijke complicaties lukken. Jop zijn hoofd bleek niet goed te liggen, een vacuüm pomp was niet eens mogelijk geweest. Op dat moment werd met spoed alles in gang gezet om mij en J klaar te maken voor de keizersnede.

Op dat moment keek ik J aan en liet ik een zucht van verlossing, het gaat nu gebeuren, dit is allemaal snel voorbij.

De keizersnede

Terwijl J snel moest eten, was iedereen om mij heen druk bezig. Gelukkig was mijn zus er ook, die mij nog als enige ondersteunde in de persweeën welke ik nog steeds kreeg…

Onderweg naar de OK lag ik de weeën kronkelend weg te puffen en persen, maar wist ik dat ‘de verlossing’ nabij was! Voor de bevalling, was ik best bang voor de ruggenprik, je hoort nare dingen en gevolgen.  Op dat moment dacht is er echter totaal niet aan en hij werd gezet zonder centje pijn. Daarna… wat een heerlijkheid! Geen pijn meer, geen weeën, wat een rust! Een ieder die ook een ruggenprik heeft gehad, kan dit (hopelijk) beamen. Je gaat liggen, krijgt een bloeddruk meter om, zuurstof meter en er wordt een doek voor je opgehangen.

Dan eindelijk, de bevalling!