Voor wie het niet kent, klinkt het als een spreuk uit Harry Potter. Jammer genoeg is het voor veel vrouwen en ook voor mij een probleem dat zich continue voordoet. Maar nog steeds amper besproken wordt. Ik heb het over endometriose.
Al jaren kamp ik met heftige pijnen tijdens, voor en na mijn menstruatie. Dan nog niet gesproken over ‘de eisprong’.
Jaren werd mij gezegd: ”dat hoort erbij, pijnstilling en anticonceptie in de vorm van de pil zal moeten werken”. Die pil werkte steeds niet, of was niet sterk genoeg en kreeg ik dus steeds een zwaardere. Complicaties daarvan waren lichamelijke klachten en dat mijn geestelijke gesteldheid onstabiel werd van de hormonen. Een jaar voor mijn zwangerschap wees mijn moeder er dan ook op dat ik moest stoppen, het kon zo niet langer, ik werd of was misschien al depressief.
”Ik werd of was misschien al depressief”
Nadat ik stopte werd mijn gemoedstoestand beter, maar de heftige pijnen kwamen nog erger terug. Zware pijnstilling moest maar weer voldoen. Diclofenac zetpillen voor als het echt niet meer ging, nadeel was dat ik dan amper kon werken.
Op mijn werk zag mijn toenmalige teamleidster hoe ik worstelde met mijzelf en deze problemen. Zij herkende zichzelf er heel erg in en deelde haar wederzijdse ervaring maar ook de mogelijke gevolgen. Voor mij werd alles duidelijk, het klopte precies, maar de weg naar erkenning toe was lang.
Meerdere gynaecologen gehad welke mij telkens vertelde dat er niets aan de hand was en ‘het erbij hoorde’. Een dosis pillen moest maar weer voldoen.
Toen ik zwanger werd van Jop was ik in ieder geval van deze perikelen af. De volgende ellende, wederom door onder andere hormonen kondigde zich aan, maar dat is een ander verhaal..
Na de bevalling kwam al heel snel alles weer op gang en uiteraard de bijkomende pijn. Mijn toenmalige huisarts raadde een spiraal aan, zo gezegd, zo gedaan.. Na 3 weken, waarin ik vrijwel elke dag belde, kon ik de pijn niet meer aan. Wederom hoorde ik dat het erbij hoorde, je lichaam moest wennen.. gelukkig luisterde ik nu goed naar mijzelf en heb ik mijn verloskundige gebeld. Daar kon ik direct terecht en die constateerde dat het spiraal klem zat in mijn baarmoedermond, mijn lichaam probeerde al 3 weken deze met weeën eruit te halen. Nadat hij eruit was, was ook de pijn weg, wat een rust!
Na een paar maanden nog een poging gedaan bij een gynaecoloog. Deze bleef zowaar zitten! Echter was ik na 4 maanden nog aan het vloeien en was ik, zoals mijn gynaecoloog beschreef, daarin een uitzondering. Uiteraard..
Mijn collega verwees mij naar haar gynacecoloog. Niet één om de hoek, maar gespecialiseerd en kundig. Het was de moeite waard om het te proberen!
Ik zat nog niet en de tranen vloeiden over mijn gezicht, eindelijk werd ik gehoord en gezien. Er werd actie ondernomen en eindelijk voelde ik mij serieus genomen, mijn klachten zijn serieus. Ik wil weer ‘baas over eigen lichaam’ zijn. Zodra ik mijn klachten voorlegde en de huidige status rondom mijn spiraal en dergelijke, was de beslissing om die weer te verwijderen heel snel gemaakt. Er werd een plan opgesteld om te onderzoeken wat er nu precies is en hoe dit het beste te behandelen.
Stap 1, medicijnen en regelmatig contact. Uiteraard weer die medicijnen, maar nu wel aangepast op mijn lijf en mijn klachten. Deze haalden de top van pijn eraf, maar haalden niet de klachten weg. Een kijkoperatie volgde.
Stap 2, de kijkoperatie stelt niet zoveel voor, een dag opname en ik voelde mij gelukkig al heel snel weer het vrouwtje. Veel was er na de operatie gezegd, ‘er was wat endometriose gevonden en weggebrand, maar verder niets ernstigs’. Ik wist dus dat het er zat, maar hoe of wat zou ik de afspraak bij mijn eigen gynaecoloog horen.
Een paar weken later ging ik vol goede moed, alleen, terug voor controle. Er was immers ‘niet veel’ gezien, dus ging ik toch weer bespreken wat we nu moeten gaan doen?
Er waren 3 endometriose plekken gevonden, de grootste op de plek waar alle pijnzenuwen samenkomen. Alles werd verklaard.. Ze zijn weggebrand en nu moet het onder controle gehouden worden met medicijnen. Ook hierin waren verschillende opties al eerder besproken. Pijnbestrijding en anticonceptie of heel de boel tijdelijk plat leggen, oftewel (tijdelijk) in de overgang. Maar voordat we het over de vervolg stappen konden hebben, wees zij mij op mijn baarmoeder, deze zou er ‘gek’ uitzien. Nu kan je mij alles wijsmaken aan de hand van foto’s, maar toen ze mij een ‘normale’ baarmoeder liet zien, begreep ik het. Hij was rood en vurig. Dit zou duiden spierbloedingen in de baarmoederwand en wederom voor spanningen en krampen en dus pijn. Oke en nu? bedacht ik mij direct, wat heb ik gehoord?
”Hoe groot is je kinderwens?”
Al eerder hadden wij mijn kinderwens besproken en het eventueel verwijderen van mijn baarmoeder. Realistisch gekeken naar hoelang dit nog uit te houden was. Nu stelde zij mij de vraag opnieuw: ”Hoe groot is je kinderwens?” Ze gaf aan dat ik nog erg jong ben, maar kijkend naar de afgelopen jaren en de problemen, ik echt voor mijzelf moet gaan beslissen. Dat zou dus een heftige operatie betekenen en voor mij een definitieve afsluiting. Het kwam plots zo dichtbij en ik voelde mij zo alleen. Het ziekenhuis is dik een uur van mijn huis rijden, het eerste kwartier kon ik dan ook niets uitbrengen waarna ik mijn vriendin en moeder belde. Maar met hoeveel mensen ik het ook deel, welke keuze ik ook maak, deze keuze moet ik alleen maken, niemand kan hem voor je maken. Elke keuze heeft hoe dan ook gevolgen voor mijn leven…
”Elke keuze heeft hoe dan ook gevolgen voor mijn leven… ”
Ondertussen heb ik een tijdje de minipil geslikt, daarin zit een hormoon wat het aangroeien van het slijmvlies vertraagd of zelf stopt. Deze werkte echter weer averechts en ben ik dus mee gestopt. Pijnstilling is het enige en stollingsmiddelen wanneer het vloeien te heftig is.
Binnenkort weer een afspraak, een nieuwe poging om het spiraal te proberen? Daar waar je hoofd zo hard spreekt, spreekt je gevoel zo tegen. Hoe dan ook, wees trots op je lichaam, je eigen ik, de kracht die je hebt om door te gaan. Ik weet dat er zoveel vrouwen zijn die dit ook ervaren, die ook niet gehoord of gezien worden. Endometriose zit in de doofpot, een verdom hoekje, op het schaamte bankje, maar is real life shit mensen, het beïnvloedt hele levens! Laten wij daarom ook lief voor elkaar zijn, vooral vrouwen onder elkaar. Mannen, houdt gewoon die *** opmerkingen als: ‘ze is ongesteld zeker’ voor je! Je hebt namelijk geen flauw idee.. Laten wij endometriose een naam geven en niet meer weg stoppen.
Ik hou van mij en mijn buik, maar nog meer als dit allemaal over mag zijn..
Voor informatie over wat endometriose precies is, kijk even op https://www.endometriose.nl Herken jij jezelf in mijn verhaal, ga naar je huisarts en leg het eens voor. Wil je iets delen met mij of elkaar, wees vrij!
