Dit jaar ga ik meedoen met de city swim te Dordrecht.
Swim to fight cancer!
Op 1 september springen wij met z’n allen in de grachten om verschillende afstanden af te leggen. Het doel ik natuurlijk om zoveel mogelijk geld op te halen voor meer onderzoek naar deze ziekte. Mijn reden om mee te doen is toch zeker mijn vader, dit jaar gaat het geld ook naar onderzoek voor zijn vorm van kanker. Uiteraard ook voor alle mooie mensen die ik ben verloren aan deze vreselijke ziekte en welke ik nog bij mij mag hebben.
Hieronder mijn verhaal, mijn reden, mijn verdriet en mijn grootste angst. Maar ook mijn grootste drijfveer, mijn grootste reden om door te gaan!
Wil jij ook mee helpen? Zwem dan mee met de city swim of doneer!
Via de onderstaande link kan je je aanmelden of doneren, zoek dan op Mariëlle Jongenengel.
Alvast enorm bedankt!
https://dordrecht.swimtofightcancer.nl
Live your life, love to dream..
Deze zomer is het 6 jaar geleden dat mijn wereld even stilstond. Bijna 20 jaar, de wereld nog amper gezien en nog zoveel om te doen en te bereiken in mijn leven. Wel met de verwachting dit met mijn naasten te doen, mijn ouders en zus.
Die zomer kwamen mijn ouders terug van een vakantie in Turkije, mijn vader was ziek, een griepje dachten we.
Eigenwijs..
Mijn vader werd zieker en zieker, maar zo eigenwijs dat hij is, ging hij niet naar de dokter. Gelukkig heeft mijn moeder na een week de huisarts gebeld welke direct is gekomen.
Op dat moment bleek mijn vader al op het randje te liggen met een zeer ernstige longontsteking en zwaar uitgedroogd. De ambulance werd gebeld en voordat we het wisten zaten we in het ziekenhuis.
Daar zit je dan, naast je vader van 51 jaar, die er op dat moment uitziet als 103. Gelukkig in goede handen en al snel kwam er weer kleur in zijn gezicht, niet gesproken over de praatjes.. Je maakt wat mee op zo’n kamer!
Onderzoek
Na een dikke week, mocht mijn vader weer naar huis. Hij heeft meerdere antibiotica kuren gehad omdat één niet genoeg was. Daarbij moest hij enorm aansterken.
Er werd een groot onderzoek ingesteld naar de aard van deze longontsteking. Voor iemand van 51 jaar, is zo’n zware longontsteking en vooral in de ‘staat’ waarin hij verder verkeerde, was dit zeer bijzonder en daarbij zorgwekkend.
Met twee paarse armen van het prikken, waren we weer allemaal thuis.
Meiden, willen jullie even komen zitten?
Als de dag van gisteren.. Ik was weer eens druk bezig mijn slaapkamer uit te mesten en schoon te maken. Muziekje op, vuilniszak erbij, sopje, wat drinken en lekker. Toevallig dacht mijn zus hetzelfde en dus waren we samen lekker bezig met de deuren open.. Mijn ouders waren naar het ziekenhuis voor de uitslag van het onderzoek.
We hoorden onze ouders binnenkomen maar keken niet raar, tot onze ouders ons vroegen ‘even in de woonkamer te komen zitten’, ‘wij moeten jullie iets vertellen’. Direct overspoelen de emoties mij weer, als je dit hoort, weet je dat iets niet goed is!
Daar zat mijn vader, lijkbleek. ‘Ik heb kanker’ zei hij met de tranen in zijn ogen. Op dat moment ben ik weggelopen naar mijn kamer, dit moest ik even laten bezinken..
Gaat mijn vader mij geen moeder meer zien worden?, mij niet naar het altaar brengen?, mij niet meer helpen met moeilijke beslissingen? Op dat moment woonde ik nog thuis, zou hij mijn toekomstige man nog ontmoeten?
Allemaal vragen en onzekerheden, maar vooral de vraag: ‘waarom mijn vader?‘.
Iets wat iedereen zich natuurlijk afvraagt wanneer jijzelf of een naaste ziek wordt.
Kanker
Kanker, best een pittige titel, niet? Wat doet het met jou als je dit woord hoort of leest?
In dit geval is het de realiteit, een vreselijke ziekte die zich tot uiting heeft gebracht bij één van je dierbaren. Iets wat ik tot dat moment alleen maar om mij heen hoorde en de pijn van anderen zag. Niet wetende dat ik er die zomer ook mee te maken zou krijgen.
Kanker, een woord wat tegenwoordig ‘gewoon’ gebruikt wordt om uit te drukken hoe leuk, mooi, stom, grappig, lekker, lelijk, of fijn je iets vind. Ook een woord om iemand mee uit te schelden, wens je het iemand echt toe?
Mij doet het persoonlijk heel veel zeer en spreek het ook uit als ik iemand om mij heen dit hoort zeggen zonder dat het om de ZIEKTE kanker gaat.
Bij mijn vader is cll geconstateerd, ook wel chronische lymfatische leukemie.
Een kleine uitleg:
Chronische lymfatische leukemie is een vorm van bloedkanker. Deze vorm van kanker ontstaat in de lymfeklieren. Een ander woord voor bloedkanker is leukemie. Chronische lymfatische leukemie wordt ook wel afgekort tot CLL.
CLL is de meest voorkomende vorm van leukemie in Nederland. Elk jaar krijgen ongeveer 600 mensen CLL. De ziekte komt vooral voor bij mensen boven de 60 jaar. Maar ook jongere mensen kunnen de ziekte krijgen. Bij mannen komt het 2x zo vaak voor als bij vrouwen.
Ondanks dat het kanker is en blijft, is er heel goed mee te leven en kan je er ook ‘gewoon’ oud mee worden. De kans is groter dat je aan iets anders sterft dan aan deze vorm van kanker. Laten we deze positiviteit zeker meenemen en optimistisch blijven voor de toekomst!
Live your life, love to dream..
Wat wordt je in een korte en heftige periode wijzer. Mijn grootste les hieruit is om te genieten van het leven, eruit te halen wat erin zin! Als je iets wilt, spaar en ga ervoor! Werk is belangrijk maar laat het niet de overtoom nemen! Vergeet je naasten niet, blijf in elkaar investeren.
Deze tekst heb ik kort na deze periode op mijn voet laten tatoeëren samen met een veer. De veer staat voor vrijheid, kracht, een nieuw begin. Net als een vogel blijft hij doorgaan. De veren van verschillende vogels, hebben allemaal een andere betekenis, dit is wat hij voor mij betekent en die ik met elke voetstap door het leven meeneem.
Dankbaar
Wat ben ik dankbaar dat ik mijn vader nog steeds bij mij mag hebben. Wat een geluk om hem met zijn kleinkind, mijn zoon, te mogen zien. Hem de afgelopen jaren bij me te hebben gehad waarin er vergelijkbare momenten als bovenstaande zijn geweest, zijn steun daarin meer dan nodig had. Elke dag sta ik op met het idee, dit wordt een mooie dag, haal eruit wat erin zit! Ja, ook als ik te lui ben om uit mijn bed te komen haha.
Vooral ben ik trots op en heb ik diep respect voor in dit geval: mijn moeder! Zonder deze power woman had mijn vader niet gezeten waar hij nu zat.. Diep respect voor de mensen die strijden tegen deze ziekte en de mensen die daar direct naast staan. Je hebt elkaar nodig! Never give up!
Als je mij nu vraagt wat mijn grootste angst is, uiteraard het verliezen van mijn naasten. Nu als mama…het idee dat ik Jop moet verliezen of dat hem iets overkomt… Er komt een moment dat er mensen gaan weg vallen, zorg dan dat je kan zeggen dat je geleefd hebt, je geen spijt hebt gehad, mensen iets hebben om aan je te herinneren, zodat ze je niet vergeten! I was here..
